FORUM Łódzkich Mam

Hania jest uroczym i kochanym dzieckiem ALE, co jescze bardziej mi uświadomiły 4 dni sam na sam jest mało zdyscyplinowana
nie jestem przekonana co do skuteczności klapsów, więc ich nie daję, stawianie do kąta - czasem niby skutkuje, ael generalnie mam wrażenie, że Hania ma to w nosie

a jakie Wy macie metody na wprowadzenie dyscypliny? I nie mam tu na myśli tresury ale uświadamianie dziecku, że pewne jego zachowania, jak np wylewanie wody, gryzienie książeczek, czy rzucanie przedmiotami nie są akceptowalne?

Domyślam się, że łatwo nie będzie, jeśli np. dziadkowie pozwalają jej na wszystko, ale mimo wszystko, może macie jakieś swoje sposoby?

Justinaa, ja od siebie chyba tylko napiszę, że metoda zdartej płyty. Konsekwencja i powtarzanie ZA KAŻDYM razem, że dane zachowanie jest niewłaściwe.
U nas sprawdziło się również liczenie do 3. Dwa razy spełnienia gróźb i teraz do 2 doliczam tylko.
Zdarza mi się małą zostawić również w pokoju, żeby się uspokoiła (bo zwrócenie uwagi na niewłaściwe zachowanie kończy się aferą). Mówię wtedy wyraźnie, że jak to zrobi to z nią porozmawiam. Po fakcie wyjaśniamy choć teraz jest łatwiej bo ona doskonale rozumie o co chodzi i przychodzi sama, przytula się, przeprasza i mówi: "juź się uśpokoiłam" .

A to ja z innej beczki... W jakim wieku dziecko tak naprawdę rozumie, że się źle zachowuje? Czy fakt, że moja Hanka teraz np. rzuca kubkiem zamiast go położyć obok wynika z tego, że nie rozumie jak mówię, że kubek trzeba odłożyć, że nie wolno rzucać rzeczami? Czy raczej powinnam to zwalić na bunt dwulatka?

Wojtuś już od dłuższego czasu kiedy zamierza albo robi coś zakazanego to sam sobie macha paluszkiem nu nu. Oczywiście nie przeszkadza mu to zbójnikować Tak więc on dobrze wie czego nie wolno, ale chyba nie umie się powstrzymać

Justinaa, niestety, tu nie ma złotego, natychmiastowego środka. Wiesz, że mnie się zdarza, iż puszczają mi nerwy, więc wrzask i bicie po łapach to u mnie zdarzenia mające nieraz miejsce Jak radzi Caixa - zdarta płyta. Mnie tylko czasem szkoda czasu na gadanie. Ale i tak jestem cierpliwsza niż moja mama, gdy mnie chowała.
Bian, u mnie już Leoś wie, że wielu rzeczy nie wolno, np. ciągnąć za włosy, ale się zapomina, sprawdza, czy zakaz nadal obowiązuje. Natomiast po złości to Ula zaczęła działać, jak miała dwa lata mniej więcej. Dziś z premedytacją cisnęła sztućcami o podłogę.

Dziewczyny, "zdarta płyta" jak to nazywacie jest OK. Ja to nazywam konsekwencją Dziecko dużo szybciej pojmie zasadę "nie wolno", jeśli jest ona przez Was zawsze przestrzegana (np. rzucanie zabawkami). Jeżeli natomiast zdarza się, że czasem nie zwracacie na to uwagi,to zasada nie zostanie utrwalona (bo raz wolno, a innym razem nie). Najważniejsze, żeby nie przegadywać dziecka. Krótkie, proste komunikaty. Jak zapyta dlaczego, krótka, logiczna odpowiedź, nie na zasadzie "nie bo nie wolno" albo "nie, bo ja tak mówię"
Mój syn jest bardzo rozmowny i to on próbuje mnie przegadać A do tego jest straszna zadziora. Widzę jak mnie czasem sprawdza, jak z premedytacją, złośliwie robi to, czego mu zabraniam i patrzy na moją reakcję. Dzieciaki to małe cwaniaki

Ja również do znudzenia powtarzam "nie wolno", choć zdarza mi się oczywiście stracić cierpliwość i zdrowo się wydrzeć , na szczęście niezbyt często- jesteśmy tylko ludźmi. Czasem sadzam Szymona na swoich kolanach albo na krześle, kiedy nie słucha albo np. uderzy kogoś, tłumacząc że nie może się dalej bawić bo zachowuje się niegrzecznie.

Bian pisze:A to ja z innej beczki... W jakim wieku dziecko tak naprawdę rozumie, że się źle zachowuje?

Ostatnio nad tym myślałam. Polę bardzo interesowały kontakty w ścianach. Nie mamy zabezpieczeń więc nie ma żartów. I za każdym razem gdy próbowała się do niego dostać mówiłam głośno i stanowczo "nie wolno", tonem, którym nigdy się nie odzywałam. Za pierwszym razem się przestraszyła i rozpłakała, odsunęłam ją od tego kontaktu i powiedziałam łagodnie że to niebezpueczne, że prąd kopnie itp. (nie szkodzi że nie rozumie, chodzi o ton głosu). Później jeszcze próbowała sięgać i za każdym razem zakazywałam a ona włączała swój płacz-wymuszacz, więc ją odsuwałam od ściany. Po jakimś czasie podchodziła do kontaktu i przy nim siadała i patrząc na mnie marudziła/biadoliła... i szła dalej. Teraz raczkuje po domu, patrzy chwilę na kontakt, i idzie gdzie indziej. Więc myślę, że zrozumiała.

Misiak, co nie znaczy, że nie będzie próbowała.
Jak będzie starsza, to będzie okres, że nie wolno będzie miała gdzieś.

Malwina pisze:Jak będzie starsza, to będzie okres, że nie wolno będzie miała gdzieś.

to mój już chyba ma ten okres, bo kompletnie się nie słucha. Na początku jeszcze było tak jak u Misiaka, a teraz nic sobie nie robi z "nie wolno".

misiao1983 pisze:

Malwina pisze:Jak będzie starsza, to będzie okres, że nie wolno będzie miała gdzieś.

to mój już chyba ma ten okres, bo kompletnie się nie słucha. Na początku jeszcze było tak jak u Misiaka, a teraz nic sobie nie robi z "nie wolno".

Właśnie o tym mówię.
Ja też się cieszyłam w pierwszym roku, że Maksio taki grzeczny i posłuszny

misiao1983 pisze:

Malwina pisze:Jak będzie starsza, to będzie okres, że nie wolno będzie miała gdzieś.

to mój już chyba ma ten okres, bo kompletnie się nie słucha. Na początku jeszcze było tak jak u Misiaka, a teraz nic sobie nie robi z "nie wolno".

Mój też No chyba, że sobie palce przytrzaśnie to do szuflady już nie podchodzi. Tylko dlaczego nauczka musi być zawsze bolesna

To ja się boję co u nas będzie, bo "nie wolno" do tej pory nigdy nie odniosło efektu. Już go nawet lekko klepię po rączkach, ale też nie działa. Może ktoś ma jakiś pomysł? Bo ani metoda zdartej płyty, ani "dawanie po łapkach" nie działa. Bić nie zamierzam, więc kończą mi się pomysły.

tulipan87 pisze:No chyba, że sobie palce przytrzaśnie to do szuflady już nie podchodzi.

moja sobie przytrzasnęła, popłakała się i nadal to robi :/ Marysia jest małym rozrabiaką, niewolno ma gdzieś. Ale jeśli mogę to znajduje jej substytuty np. tej szuflady nie wolno otwierać bo... (jest wysoko, są tam ważne rzeczy, są rzeczy nie dla niej itd) ale tu jest druga szuflada w której masz swoje skarby i tą możesz otwierać i bałaganić.
Zdarzają się oczywiście histerie bo chce się pobawić np szczotką do kibelka i po setnym nie wolno, potrafi mi sie rzucić na podłogę. Więc pogłaszczę mówię żeby sie uspokoiła i wychodzę - po 10 sekundach juz jest ok. A no i zauwazyłam ostatnio że podczas histerii - poszło o jedzenie - sama chciała sie uspokoić to poszła do swojego łóżeczka i się położyła. Połkała, popłakała - ja byłam cały czas obok, po jakiś 2 minutach wyszła z zdecydowanie lepszym humorze

ppola pisze:Ale jeśli mogę to znajduje jej substytuty np. tej szuflady nie wolno otwierać bo... (jest wysoko, są tam ważne rzeczy, są rzeczy nie dla niej itd) ale tu jest druga szuflada w której masz swoje skarby i tą możesz otwierać i bałaganić.

Też tak mamy Ale kiedy ja mówię, że TEJ szafki ruszać nie wolno, to moje dziecko podchodzi do każdej szafki, otwiera ją i pyta " a ta?"

szaraczarownica pisze:Już go nawet lekko klepię po rączkach, ale też nie działa.

O właśnie. A propos bicia po łapkach. U nas w domu się tego nie robi - ani ja, ani mąż. A co ostatnio zrobił mój syn kiedy pisałam na laptopie? Strzelił mi po łapach . Bo on chciał pisać. Nie mamy pojęcia skąd mógł podłapać takie zachowanie, skoro nikt w stosunku do niego nie zachowuje się w ten sposób .

tulipan87, ale to "dawanie po łapkach" to w moim wypadku takie klepnięcie, że czasami ktoś mocniej przyjaźnie klepnie po plecach (klepnie, a nie walnie). Takie ledwo muśnięcie i może dlatego nie przynosi efektu

ppola, no to widzę, że nie nauczę Stanisława reagować na "nie wolno", bo zachowuje się dokładnie tak samo. Musi mieć coś w zamian. Ma swoją szafkę i szufladę i głównie tam się bawi. Ale nie mam substytutu pokręteł od kuchenki i to mnie martwi. Ostatnio godzinę bawiliśmy się w przepychanki "nie wolno" - Staś udaje głuchego - "nie wolno" - dalej udaje. W końcu obiad się ugotował, więc wyszliśmy z kuchni

Proponuję nie wolno, bo będziesz miał karę np. Pójdziesz do kąta. U nas działa liczę do trzech albo kara. Zwykle przy dwóch kończę liczyć, bo wykonuje to, o co Proszę.

Malwina pisze:Proponuję nie wolno, bo będziesz miał karę np. Pójdziesz do kąta

ja swoją ostatnio postawiłam, bo wylewała picie z bidonu na podłogę - była tak uhahana jak już dawno jej nie widziałam...

tulipan87 pisze:O właśnie. A propos bicia po łapkach. U nas w domu się tego nie robi - ani ja, ani mąż. A co ostatnio zrobił mój syn kiedy pisałam na laptopie? Strzelił mi po łapach . Bo on chciał pisać. Nie mamy pojęcia skąd mógł podłapać takie zachowanie, skoro nikt w stosunku do niego nie zachowuje się w ten sposób

U nas jest podobnie, ani ja ani mąż nie stosujemy żadnych kar cielesnych, a nasz syn już od jakiegoś czasu nas oklepuje. I nie tylko nas, bo jak go coś napadnie (ma wtedy takie charakterystyczne kurwiki w oczach, po tym łatwo poznać, że zaraz coś zbroi) to klepie każdego kto mu stanie na drodze. Powtarzamy mu do znudzenia że nie wolno, że to boli. Łapiemy go za ręce uniemożliwiając klepniecie, ale to na nic. Nie mam pojęcia skąd mu się to wzięło, może zobaczył w jakiejś bajce albo na filmie przypadkiem...

Malwina pisze:Misiak, co nie znaczy, że nie będzie próbowała.

Możliwe- wszystko przed nami... Ale już się cieszę z tego pierwszego sukcesu wychowawczego.

Odkopuję temat, bo właśnie zdałam sobie sprawę ze swojej bezsilności. Nie uderzę, nie będę krzyczała. Liczenie do 3 skutkowało krótko, stanie w kącie to fantastyczna zabawa Wyprowadzam łobuza do jego pokoju, proszę żeby przemyślał swoje zachowanie. Zawsze wie co źle zrobił, obiecuje, że nie będzie tak robił, przeprasza i ...często powtarza swój wyczyn. Któraś z Was może odkryła jakiś skuteczny, magiczny sposób zdyscyplinowania łobuziaka?

kangurek pisze:Któraś z Was może odkryła jakiś skuteczny, magiczny sposób zdyscyplinowania łobuziaka?

nie

kangurek, metoda zdartej płyty. Kiedyś załapie .

Trudna sztuka i wymaga pracy nad sobą-np.stosowanie konsekwencji,a nie odpuszczania.

Jak dziecko zaczyna histerię to uzbroić się w zatyczki i przeczekać nie odzywać się, trenować cierpliwość, działa

Blue pisze:Trudna sztuka i wymaga pracy nad sobą-np.stosowanie konsekwencji,a nie odpuszczania.

I myślę, ze to jest właśnie sedno wszystkiego. czasem tylko trudno być takim mega konsekwentnym.

ja mam wrażenie, że w obecnych czasach jest coraz trudniej... dzieciaki są bardzo ciekawskie i rozpieszczone. moja jest jeszcze maleńka więc ten problem mnie póki co jeszcze nie dotyczy ale widzę po dzieciach u brata... naprawdę mają ciężko żeby je okiełznać i aby zwyczajnie były grzeczne, totalnie nikogo nie słuchają w żadnej kwestii a są dopiero w podstawówce