Jak wychować, żeby nie zwariować ?

[Audiolka]

To, że do dzieci potrzeba całej cierpliwości świata, jest oczywiste. Nie raz i nie sto razy miałam chęć oddać swego syna gdzieś, gdziekolwiek, byle jak najdalej ode mnie jednak dalej trwam w silnym postanowieniu pozostawienia go u swego boku i staram się robić wszystko, aby wyrósł na porządnego faceta. Ale potwierdza się moja teoria, że cierpliwość powinna być dostępna w aptekach

[Emi]

To, że do dzieci potrzeba całej cierpliwości świata, jest oczywiste. Nie raz i nie sto razy miałam chęć oddać swego syna gdzieś, gdziekolwiek, byle jak najdalej ode mnie jednak dalej trwam w silnym postanowieniu pozostawienia go u swego boku i staram się robić wszystko, aby wyrósł na porządnego faceta. Ale potwierdza się moja teoria, że cierpliwość powinna być dostępna w aptekach

Podpisuję się pod tym obiema rękami i nogami Sama czasem, ostatnio dość często, mam ochotę wyjść z domu i zatrzasnąć za sobą drzwi. Na szczęście kilka głębokich wdechów i wydechów pomaga. Wychowanie dzieci to okropnie trudne zadanie.

[lmyszka]

Dokładnie jak piszecie.
Dlatego ja chyba nigdy nie rzucę palenia

[Pepsi]

Ale potwierdza się moja teoria, że cierpliwość powinna być dostępna w aptekach

Bez recepty i w dużych dawkach
Ja ostatnio bardzo często mam ochotę trzasnąć drzwiami i wyjść, bo moje dziecko doprowadza mnie po prostu do szału. Tym bardziej, że ostatnio mamy jakiś dziwny okres powrotu do buntu dwulatka
Chciałabym żeby w przyszłości nasze relacje były bardzo, bardzo bliskie i żebyśmy mogły swobodnie o wszystkim porozmawiać. Co z tego wyjdzie to zobaczymy....

[Patrycja11]

Dokładnie jak piszecie.
Dlatego ja chyba nigdy nie rzucę palenia

hahahhaha to tak jak ja.

Ja cierpliwości nie mam za grosz, bardzo nad tym ubolewam, ale nie potrafię tego zmienić, choć staram się.

Na
szczęście kilka głębokich wdechów i wydechów pomaga

ale na krótko

Moja złość zawsze przenosi się na Gabrysia tyle że ze zdwojoną siłą, więc to mnie mobilizuje do tego, żeby uspokajać swoje emocje, bo wiem że one nie pomagają. Tyle, że czasami się nie da. Niestety.

[Emi]

moje dziecko doprowadza mnie po prostu do szału

Niestety moja dwójka chyba się zmówiła i ostatnio dają nieźle popalić. Anka sama nie wie czego chce, Adaś nie słucha, psoci, ciągle się obraża.

[Audiolka]

Adaś nie słucha, psoci, ciągle się obraża.

to chyba jest ten etap w życiu małego człowieka(chodzi mi o wiek).
U Nas teraz jest strojenie rożnych min w ramach egzekwowania swoich praw(typu kot ze Shreka) - przecież to się nie da normalnie z takich dzieckiem rozmawiać, skarcić, gdy trzaśnie taką minę

[monika]

u nas kot ze Shreka opanowany do perfekcji:-) Były "teatralne " płacze, rzucania na ziemię nie było. Różne są etapy, dziecko niestety testuje naszą rodzicielską cierpliwość oraz na ile może sobie pozwolić. Niestety chce więcej i więcej. Czasem po prostu trzeba odciąć od "dobrobytu" aby poczuło, że może coś stracić bo inaczej eskalujemy w nieskończoność. Ja niestety lubię mu robić przyjemności, kupuję masę zabawek, nie ma czasu się nimi bawić wszystkimi, ciuchy teź mu lubi kupować oraz robić wszelkie atrakcje. Ale jak przesadzi to wie, że matka potrafi powiedzieć nie. Przemyśli, powie przepraszam. Czasem niestety można dostać fioła

[malaJu]

właśnie oglądam i jestem pod wrażeniem... wystawianie dziecka na zewnątrz w nocy...
http://tvnplayer.pl/programy-online/7-k ... ,5741.html

[ramona]

Oj to pocieszające poczytać, że nie tylko u nas bywa różnie.... bunt dwulatka, bunt trzylatka.... bunt czterolatka....a potem będzie bunt nastolatka... i tak w kółko..

[Blue]

http://kobieta.onet.pl/zdrowie/niedozas ... artykul/21

Niby nic nowego,ale warto luknąć:)

Osobiście-z perspektywy własnego dzieciństwa-czuła jestem na punkty 6,8 i 10.