Mąż się śmieje, że mam ciężką nogę, ale bez przesady - szybciej niż 130-140 km/h nie jeżdżę.A co do parkowania, mnie to dlugo stresowało, teraz może już tylko wtedy, kiedy wiem, że czeka mnie szukanie tego jednego jedynego miejsca (np. w okolicach Rynku), gdzie będę musiała dość szybko wcisnąć się równolegle w ciasne miejsce blokując na chwilę ruch (bo uliczki są wąskie i jednokierunkowe). Poza tym, jest już raczej ok - mąż mi zawsze powtarza, żebym się nie stresowała, bo zawsze można się poprawić, szczególnie przy prostopadłym - wjedziesz krzywo, to wycofaj na maxa, ustaw się prosto i wjedź jeszcze raz - i powiem Wam, że tego się trzymam, poprawiam, i na koniec wychodzi ładnie i prościutko - w liniach
zostałam "zbieraczem". Policja i straż miejsca wyjątkowo mnie lubią od stycznia 2015 
Trzeba go przełamać w sobie a można to zrobić tylko jeżdżąc. A najlepszym sposobem jest własny samochód (bez męża w pakiecie siedzącego obok i strofującego za każdy zły ruch). 
Wszelkie parkowania (na kursie miałam Fiata Pandę, a my wtedy jeździliśmy Escortem jeszcze) czy jazda powyżej 80 km/h i wyprzedzanie (w tym TIRów, wtedy to było przezycie 
!) to zasługa mojego męża. Dzięki jego radom jako siedzącego z boku tak naprawdę poczułam się pewnie za kierownicą 
żeby tylko na hamulcu zostawić i luzie. Boję się że zgaśnie 
pół roku, czy rok, nie istotne, ważne że w końcu się odważyłaś 
były makabryczne korki na bramkach, na zjazdach, na stacjach...wszędzie i nie szło jechać szybko. A mieliśmy tylko 2 przystanki.
