FORUM Łódzkich Mam

W jakim wieku zostałyście matkami? Czy Waszym zdaniem było to we właściwym momencie, a może za późno/za wcześnie? Czy porównujecie się czasem do innych kobiet w Waszym wieku, które mają starsze, lub znacznie młodsze dzieci od Waszych?

Ja miałam 25 lat jak urodził się Gabrielek.
Czy to odpowiedni moment? Myślę, że tak.
W czerwcu 2010 roku mieliśmy ślub, a w marcu wspólnie z mężem pomyśleliśmy "a może spróbujemy?" i udało się. W maju dowiedziałam się, że jestem w ciąży.
Mąż mój uważa, że to o całe dwa lata za późno.
Ja myślę, że to odpowiedni wiek. W moim przypadku.
Mam koleżankę która w wieku 19 lat urodziła córkę.
Chociaż ona "dźwignęła sytuację" napisała maturę, skończyła szkołę i poszła na studia, to jednak dla mnie byłoby to za wcześniej.
Chociaż uwielbiam dzieci, to chyba wtedy nie zdawałam sobie sprawy jaka to wielka odpowiedzialność za tego małego człowieka.

Wiktora urodziłam zaraz po 26 urodzinach. Od zawsze tak sobie myślałam, ze urodzę do 25 roku prawie sie udało
Kolejne będzie niedługo po 30. To juz brzmi jakoś strasznie

Amelka urodziła się kiedy oboje jej rodzice mają po 25 lat. Bardzo chcieliśmy mieć dziecko i oboje czuliśmy się na to gotowi. Myślę że najlepszy wiek to taki w którym rodzice czują że tego chcą, że sprostają nowym obowiązkom...

Pierwsze 32 lata, drugie 33 lata. Finansowo moment idealny. Biologicznie - pewnie za późno. Emocjonalnie od dawna byliśmy gotowi, ale los chciał inaczej.

Maria urodziła się tuż przed moja 30 stką, no i tak jak u Ju idealny moment w pracy ale niestety odczuwam bardziej biologicznie i emocjonalnie że mogłobyć kilka lat wcześniej 2-3, wtedy by było idealnie ale że wtedy z pracą i płacą było średnio to może nie jest źle jak wyszło
Kiedyś tak sobie myślałam że pierwsze dziecko przed 30 drugie przed 35, z pierwszym ledwo co ale się wyrobiłam

urodziłam Emilkę mając 24 lata. Jak dla mnie idealnie, zawsze chciałam mieć dziecko 'wcześnie'- tzn nie 18-19, ale też nie 28-30. Emocjonalnie i psychicznie- idealny czas, finansowo hmm i tak mąż pracuje więc w sumie mogłam poczekać aż dostanę pracę do studiach i zacznę zarabiać, ale jakoś uważam, że wtedy zbyt późno wzięłabym się za planowanie rodziny. Szczególnie, że przed 30 chcę mieć jeszcze jedno
Wiedziałam, że po ślubie chcę od razu mieć dziecko i w sumie tak się stało... Bo dzień przed ślubie okazało się, że jestem w ciąży

W momencie narodzin Stanisława oboje mieliśmy po 28 lat. Ja chciałam kiedyś urodzić dziecko w wieku 26 lat, ale z perspektywy czasu myślę, że nie byłam na to gotowa. No i nie mogło być inaczej, bo w rodzinie mojego męża do tej pory cała trójka wnuków jego dziadka (w tym mój mąż) miała w momencie urodzenia dziecka 28 lat. No to szwagier ma rok z małym hakiem, żeby poznac matkę swojego dziecka
A tak ogólnie to chciałam się wyrobić z pierwszym przed 30-tką i się udało z niezłym zapasem

Przed ślubem założyłam sobie,że urodzę pierwsze dziecko dwa lata po ślubie jak będę miała rocznikowo 27 lat... wiosną Prawie się udało, tylko pora roku się zmieniła na zimę No i liczba planowanych dzieci
Drugie dziecko chciałam tuż przed 30, ale jakby nieaktualne

Ja zawsze chciałam mieć dwójkę dzieci przed 30. No i mam, bo w wieku 29 lat urodziłam bliźniaki i jest super:)

My z męzem mieliśmy po 25 lat.Finansowo,zawodowo cóż zawsze mogło byc lepiej.Ale oboje chcieliśmy, ja oczywiście troszkę bardziej, byliśmy na to gotowi.Ja zawsze zakładałam że rodzę tylko do 30 roku życia.

Pola urodziła się dziewięć dni przed moimi 25. urodzinami, mąż jest 2 lata starszy ode mnie. W 2010 wzięliśmy ślub, w 2011 się obroniłam, w międzyczasie zrobiłam sobie od dawna planowany certyfikat z angielskiego, dom się zbudował... dziecko to był po prostu następny krok, zaszłam w ciążę w marcu 2012.

pierwsze dziecko jak miałam 31 drugie 33. Wcześniej nie chciałam. No i dopiero jak miałam 30 lat znalazłam moim dzieciom tatusia

pierwsze dziecko jak miałam 27 lat (Mąż 29), drugie będzie pół roku przed moją trzydziestką. wydaje mi się, że jest to optymalny czas.

U mnie - ja miałam 22 lata, mąż 27... Dla mnie odpowiednio. Oboje byliśmy gotowi i chcieliśmy dziecka A czy czas jest odpowiedni to już bardzo indywidualna sprawa...

Ja miałam niespełna 25 lat (rocznikowo, ale nieskończone, bo jestem z końca roku), mąż 27. Zostaliśmy rodzicami równo 1,5 roku po ślubie. Moim zdaniem stało się to w idealnym dla nas momencie - zarówno emocjonalnie jak i pod względem sytuacji zawodowej. Pierwotnie był plan, że najpierw będzie dom a potem dziecko, ale szczęśliwe życie zweryfikowało nasze plany. I baaardzo się z tego cieszymy

Filipa urodziłam mając 26 lat moment dla nas idealny pod względem finansowym ,mieszkaniowym jak i emocjonalnym.

Zawsze chciałam urodzić pierwsze dziecko przed 30-tką ale się nie udało, urodziłam pół roku później Nieco za późno poznałam mojego męża

Miałam 23 lata jak urodziłam Wojciecha. Z drugim chciałam się wyrobić przed 30-stka.

Adasia urodziłam mając 24 lata, Anię 27. Od zawsze wiedziałam, że chciałam mieć dzieci dość wcześnie i się udało Jak dla mnie to bardzo dobry wiek na dzieci

Maksia urodziłam mając 26 lat a Laurę mając 30. Tak w sam raz

Wita urodziłam 3 tygodnie przez 27. urodzinami. Dla mnie ciut późno biologicznie i emocjonalnie, ale finansowo i mieszkaniowo w sam raz. Drugie dziecko - plan był, żeby było przed 30ką, ale życie zweryfikuje. Ja to bym mogła mieć i czwórkę dzieci, szybko rodzę, ładne wychodzą

Żabę urodziłam jak miałam skończone 28 lat a mój ślubny ponad 30. Odpowiednio. Oboje byliśmy gotowi psychicznie i finansowo. Teraz mamy - ja 32 a on 34. Przygotowujemy się do drugiego - psychicznie i finansowo, niestety ja muszę też fizycznie. Więc chyba z tego względu lepiej postarać się o dzieci wcześniej bo im później tym więcej "niespodzianek" zdrowotnych może się pojawić. Bo przy pierwszym był tzw. złoty strzał bez żadnych przygotowań.

Lenę urodziłam jak miałam 32 lata (z małym hakiem ). Chcemy mieć też drugiego brzdąca i mam nadzieję, że w przyszłym roku to się uda, a jeśli tak, to rocznikiem będę już 35 letnią mamuśką.
U nas identycznie, jak u Ju:

Finansowo moment idealny. Biologicznie - pewnie za późno. Emocjonalnie od dawna byliśmy gotowi, ale los chciał inaczej.

lmyszka pisze:Kolejne będzie niedługo po 30. To juz brzmi jakoś strasznie

ja Ci dam strasznie!

lmyszka pisze:Kolejne będzie niedługo po 30. To juz brzmi jakoś strasznie

dziekuję Ci bardzo
Ja urodziłam Antosia mając 31 lat. I powiem, że wcale nie byłam najstarszą mamą na sali porodowej.
Czy późno? I tak, i nie. Nie miałam specjalnego "ciśnienia" na poród przed "30". Chociaz gdyby było rok, dwa wcześniej...

justine pisze:Nieco za późno poznałam mojego męża

Otóż to! Czekałam na idealnego tatę dla dziecka.
Na pewno mając 25/26 lat nie byłam jeszcze gotowa na dziecko.
A dlaczego późno? - bo kilka spraw po powrocie do pracy się skomplikowało. I teraz - raczej już nie zdecyduję się na rodzeństwo.

W jakim wieku najlepiej zostać matką?

Chyba nie ma idealnego wieku. Myślę ,że bardziej liczą się tutaj: dojrzałość emocjonalna, psychiczna. Jedne z nas osiągną to mając 21 lat, inne 25, jeszcze inne ... po 30.

Maja urodziła się jak miałam 30lat. A ściślej 4 miesiące przed 31 urodzinami.
Uważam że jestem za stara na dziecko. Optymalnie 25lat - najlepszy dla mnie osobiście wiek.

Ja urodziłam Nadie jak miałam 26 lat. Drugie.. nie wiem kiedy będzie, 30-stka się zbliża, rodzina też dopytuje.. i mała na swojego przyjaciela pieska mówi -mój brat ..Tylko coś mi sie zdaje, że na jednym pozostanie..choć wolałabym niespodzianke jak przy pierwszym życie zweryfikuje..

Filip urodził się półtora miesiąca po moich 27 urodzinach, przed 30 chciałabym urodzić drugie, co do czasu był ok choć wolałabym rok wcześniej urodzić, co do drugiego czas pokaże, na chwilę obecną psychicznie i finansowo możemy pozwolić sobie na 2, ale co będzie za pól roku, kilka miesięcy kto wie

Maksia urodziłam w wieku 24 lat, Mateusza urodzę w wieku 26 lat.
Uważam, że wiek idealny, chociaż mało ludzi w moim wieku ma już 2 dzieci
Chce mi się szaleć z dzieckiem, poświęcam mu masę czasu.
Przy pierwszym finansowo mogło być lepiej, teraz mamy dopiero stabilizację od jakiegoś roku; psychicznie - moment idealny dla mnie.

Ja zostałam wcześnie mamą, bo rocznikowo 21 ale w rzeczywistości miesiąc po skończeniu 20 lat

Ja chciałam, czułam się gotowa. Mój przyszły mąż również.
Długo by pisać ale dla nas ciąża była przepustką do wspólnego życia, więc oboje chcieliśmy dziecka.

Z perspektywy czasu rodzicielstwo w tak młodym wieku było dla nas jak najbardziej w porządku ale sytuacja ekonomiczna tak młodych ludzi, niestety dała nam w kość

Druga córka przed 30 a jeszcze przed 40 chętnie znów urodzę maleństwo

Ja zostałam mama wczesnie ,bo jak miałam 20lat ja chciałam, czułam sie gotowa i choc było to zaskoczenie to byłam bardzo szczesliwa.Miałam w sobie dużo cierpliwosci spokoju wytrwałosci opiekunczosci i jak urodziła sie córcia to każda chwila z nia była dla mnie czyms wspaniałym.Niestety mój mąż nie odnalazł sie w tej roli niestety, wogóle żadko sie zajmował, zaczeły sie problemy finansowe, a wiec i kłótnie jego nagle wszystko przerosło, znikał z domu zaczał pić ,nadużywać przemocy, tak wiec w młodym wieku zostałam samotna mama ,ale szczesliwa moja córcia była dla mnie całym swiatem i dawała mi siłe .Razem przetrwałysmy trudne chwile ,dałysmy rade a miłosć potrafiła wszystkie smutki pokonać.I choc sama ja wychowywałam to miłosc moja była dla niej 2razy silniejsza.Jak miałam 24lata urodziłam synka i też byłam bardzo szczesliwa, choc niestety znów musiałam sama wychowac, tym razem 2dzieci ,ale już nie było dla mnie to czyms co mogłoby mnie załamac, wiedziałam ze musze walczyc, starac sie, byc silna dla moich dzieci.Dla nich wszystko robiłam, by mogły byc szczesliwe, by miały dobre dziecinstwo ,one były całym moim światem.Może własnie dlatego tak jestesmy zżyci ze soba, czesto okazujemy sobie uczucia, miłość ,razem wszystko robimy.No i jak miałam 28lat zostałam po raz 3mama i teraz moge powiedzieć ze razem tworzymy rodzine szczesliwa, w której jest miłość i ciepło, kocham cała moja trójeczke to dar i cud!Sa całym moim światem!

Moja siostra cioteczna została mamą, gdy miała 17 lat. Teraz ma niecałe 30 i 11 letniego syna. Moja siostra rodzona ma 35 lat i dwie córki w wieku 13 i 14 lat. I przyznam, że taka "mała" różnica wieku jest tez fajna.

Osobiście wychodzę z założenia, że im wcześniej tym lepiej (z pewna dopuszczalna granica wieku). Za Chiny ludowe nie chciałabym się pakować w pieluchy mając około 35 lat.

chciałam zostać mamą po raz pierwszy jak miałam 24 lata udało się pól roku po 27 urodzinach. Drugiego nie planuję bo wiem że plany na nic w naszym przypadku się nie przydają. Jak Bóg da to będzie

Audiolka pisze:Za Chiny ludowe nie chciałabym się pakować w pieluchy mając około 35 lat.

Rozmawiałam kiedyś ze znajomą. Pierwsze dziecko urodziła w wieku 24 lat. Drugie gdy miała 37. Różnica jest olbrzymia jak mówi, głównie w kwestii podejścia do dzieci. Mając 24 lata żal jej było czasu, chciała gdzieś wyjść, pojechać a dziecko znacząco to ograniczyło. Drugie... wszyscy znajomi już dzieciaci więc "ograniczeni" jak ona. Nigdzie jej się nie spieszyło, skupiła całą swoją uwagę na macierzyństwie.
Ja urodziłam w wieku 28 lat. Nie zdecydowałabym się na to wcześniej. Nie byłam gotowa po prostu.

Raz że obawiałabym się tego, że dziecko urodzi się np. z zespołem downa, dwa w tym wieku (tak jak piszesz 37 lat) mam zamiar robić najwięcej rzeczy dla siebie, nie skupiać się na dzieciach.
No ale, co kto lubi.

To prawda.. wraz z wiekiem rośnie ryzyko wad wrodzonych. Ona też się martwiła całą ciążę i zrobiła wszystkie możliwe badania, zeby takie wady wykluczyć.

też bym się bałą w tym wieku rodzić, szczególnie, że w pierwszej ciąży- mając 23lata- miałam podejrzenie wad genetycznych u dziecka i robioną amniopunkcję, wiec na pewno nie chciałabym świadomie przechodzić tego jeszcze raz.

Jeszcze a propos małej różnicy wieku... jak już się "wejdzie" w pieluchy, w ten cały tryb życia dostosowany do małego dziecka, to gdy dziecko ma już np 7-10 lat... mało komu chce się do tego wracać, wprowadzać rewolucję po tyle latach od nowa z drugim dzieckiem, tak myślę. Tak jak pisze Audiolka, koło 40-tki chciałabym mieć już więcej czasu dla siebie (a dzieci w szkole).

Misiak pisze: mało komu chce się do tego wracać, wprowadzać rewolucję po tyle latach od nowa z drugim dzieckiem, tak myślę.

mam takie samo zdanie. Jednak coraz częściej spotykam się z tym, że różni ludzi po raz drugi zostają rodzicami właśnie przed 40-stką, a różnica między dziećmi wynosi minimum 10 lat. Moim zdaniem powodowane jest to tęsknotą za takim maleństwem, ale jak bym chyba na wnuki wolała poczekać
No i jak kiedyś mi ktoś powiedział "nie wiem czy dzień 18-nastych urodzin Mojego ewentualnego dziecka, nie będzie Moim pierwszym dniem z balkonikiem". To kolejny powód dla Mnie, że późne rodzicielstwo nie jest dobrym rozwiązaniem.

Dziewczyny to ile wy macie lat, skoro uważacie 35-latki za leciwe kobiety?
Ja mam 32 i wprawdzie planuję drugie dziecko ale raczej nie w tym momencie. Pewnie pojawi się w przyszłym roku może za dwa. Będę miała skończone 33-34 lata. Moim zdaniem wiek odpowiedni bo oboje z mężem będziemy mieli stabilizację.
Nie uważam by w dzisiejszych czasach było dobre żeby na dzieci decydowali się studenci, czyli ludzie bardzo młodzi bo wiadomo, że niewielu ma jaką taką stabilizację finansową i najczęściej to ich rodzice są obciążeni "macierzyństwem" swoich dzieci a to moim zdaniem jest niesprawiedliwe.
Mnie zależało na skończeniu studiów i uzyskaniu dobrej pozycji zawodowej. Jestem z tego dumna. Pewnie gdybym zdecydowała się na dziecko wcześniej byłabym tylko matką. A mnie osobiście zależy na czymś więcej niż tylko kupowaniu markowych ciuszków dla mojego dziecka za pensję mojego wciąż nieobecnego męża, który jako jedyny zarabia na dom.

MamaŻaby pisze:A mnie osobiście zależy na czymś więcej niż tylko kupowaniu markowych ciuszków dla mojego dziecka za pensję mojego wciąż nieobecnego męża, który jako jedyny zarabia na dom.

MamaŻaby zdajesz sobie sprawę, że takim stwierdzeniem wsadzasz kij w mrowisko? Bo to trochę brzmi tak jakby niepracujące matki, które mimo to mogą sobie pozwolić na zakupy w markowych sklepach, nic poza tym nie robiły, a mąż biedaczek od rana do nocy tyra w pocie czoła.

MamaŻaby pisze:oboje z mężem będziemy mieli stabilizację.

Według mnie żyjemy w czasach, w których nie ma stabilizacji gwarantowanej. Można mieć pozycję zawodową, która w jednej chwili może runąć. Dużo zależy od branży, w której się pracuje.

Ja urodziłam Hanię mając 25, rocznikowo 26, lat. Uważam, że to był dobry wiek na pierwsze dziecko w kwestii mentalnej. Jeśli chodzi o stabilizację mieszkaniowo-finansową nie było najgorzej, aczkolwiek wciąż jeszcze jesteśmy przed kredytem na własne mieszkanie. Finansowo dajemy sobie sami radę, mimo iż siedziałam w domu z dzieckiem przez rok. Na pewno nie uważam się za "tylko matkę". Na swoje doświadczenie w branży pracowałam od 18. roku życia, więc mają 25 lat miałam kilka lat doświadczenia na koncie. Studia - w sumie dwa kierunki (jeden licencjat, drugi pokrewny - uzupełnienie magistra).

MamaŻaby pisze:A mnie osobiście zależy na czymś więcej niż tylko kupowaniu markowych ciuszków dla mojego dziecka za pensję mojego wciąż nieobecnego męża, który jako jedyny zarabia na dom.

ale co masz dokładnie na myśli tym stwierdzeniem?

Bian pisze:Bo to trochę brzmi tak jakby niepracujące matki, które mimo to mogą sobie pozwolić na zakupy w markowych sklepach, nic poza tym nie robiły, a mąż biedaczek od rana do nocy tyra w pocie czoła.

ja bym nawet powiedziała, że to bardzo tak brzmi nie tylko trochę.

MamaŻaby pisze:Ja mam 32 i wprawdzie planuję drugie dziecko ale raczej nie w tym momencie. Pewnie pojawi się w przyszłym roku może za dwa. Będę miała skończone 33-34 lata. Moim zdaniem wiek odpowiedni bo oboje z mężem będziemy mieli stabilizację.
Nie uważam by w dzisiejszych czasach było dobre żeby na dzieci decydowali się studenci, czyli ludzie bardzo młodzi bo wiadomo, że niewielu ma jaką taką stabilizację finansową i najczęściej to ich rodzice są obciążeni "macierzyństwem" swoich dzieci a to moim zdaniem jest niesprawiedliwe.
Mnie zależało na skończeniu studiów i uzyskaniu dobrej pozycji zawodowej. Jestem z tego dumna. Pewnie gdybym zdecydowała się na dziecko wcześniej byłabym tylko matką. A mnie osobiście zależy na czymś więcej niż tylko kupowaniu markowych ciuszków dla mojego dziecka za pensję mojego wciąż nieobecnego męża, który jako jedyny zarabia na dom.

Dla mnie cały cytat jest dokładnym przeciwieństwem tego co ja uważam... Jak już ktoś zauważył w obecnych czasach nie ma stabilizacji w 100% pewnej, więc jak dla mnie to żaden argument...
Nie czuję żebym obarczała moją mamę swoim macierzyństwem. Mieszkamy sami, rachunki płacimy sami a babcia jak to babcia pomaga jeśli chce. I nie powiem nieraz kupi nam np. kurczaka całego, nieraz jakiś ciuch dla Nati, nieraz coś do domu, ale nie dlatego, że musi bo nas nie stać a dlatego, że ma na to ochotę... No i jest niezastąpiona jeśli chodzi o opiekę nad małą- choć wiem że dla Ciebie MamaŻaby to jest naganne
Nie wiem skąd masz wnioski jakie masz ale może źle interpretujesz to co piszą dziewczyny na forum... Ja np. gdybym się skarżyła, że mąż mało czasu jest w domu to mogłabyś odnieść takie wrażenie i tak to ocenić, ale nie znałabyś faktów np. że ktoś wykonuje taki a nie inny zawód i nie dlatego że musi tylko dlatego że chce? A może dla jednej osoby to że mąż jest rzadko w domu znaczy coś innego niż dla innej osoby?
Ja mimo że urodziłam córkę mając ledwie 22 lata też nie czuję się tylko mamą- czuję się aż mamą, do tego taką która kończy teraz jedne studia, w październiku zacznie kolejne mimo, że pojawi się drugie dziecko a za rok prawdopodobnie będzie studiować, pracować i wychowywać dwójkę cudownych dzieci Podejrzewam, że nie jestem jedyną która takie życie prowadzi i nie uważam, żeby w jakimkolwiek stopniu było gorsze od Twojego, a wręcz wymagające dużo więcej wysiłku i zdyscyplinowania, więc i podziwu że się daje rade!

I najlepsze na koniec- mając 40 lat będę miała w domu nastolatki i będę mogła więcej czasu poświęcić sobie bo będę jeszcze młoda i piękna A może córkami na jakieś dicho się załapie??? A z Natalką to już na pewno

MamaŻaby pisze:Mnie zależało na skończeniu studiów i uzyskaniu dobrej pozycji zawodowej. Jestem z tego dumna. Pewnie gdybym zdecydowała się na dziecko wcześniej byłabym tylko matką. A mnie osobiście zależy na czymś więcej niż tylko kupowaniu markowych ciuszków dla mojego dziecka za pensję mojego wciąż nieobecnego męża, który jako jedyny zarabia na dom.

Dziewczyny nie bierzcie tego do siebie. MamaŻaby napisała jakie są jej priorytety w życiu. Ja widzę tu wydźwięk samorealizacji i nie godzenia się na bycie tylko matką. Chce być fachowcem w swojej dziedzinie i łączyć tę funkcję z byciem matką, żoną i gospodynią.
Ale może ja to tak odczytałam bo dla mnie moja ścieżka kariery jest równie ważna.

caixa pisze:Dziewczyny nie bierzcie tego do siebie. MamaŻaby napisała jakie są jej priorytety w życiu. Ja widzę tu wydźwięk samorealizacji i nie godzenia się na bycie tylko matką.

Może i tak, ale ma również wydźwięk taki, że nie da się tego połączyć i z tym się np. nie zgadzam...

MamaŻaby pisze:A mnie osobiście zależy na czymś więcej niż tylko kupowaniu markowych ciuszków dla mojego dziecka za pensję mojego wciąż nieobecnego męża, który jako jedyny zarabia na dom

I tu Ci napiszę-mylisz się bo znam osoby które nie pracują i kobieta i meżczyzna a dziecko tylko w markowe rzeczy ubierają i najdroższe gadżety zakupują, jak to robią nie wiem.

MamaŻaby pisze:Nie uważam by w dzisiejszych czasach było dobre żeby na dzieci decydowali się studenci, czyli ludzie bardzo młodzi bo wiadomo, że niewielu ma jaką taką stabilizację finansową i najczęściej to ich rodzice są obciążeni "macierzyństwem" swoich dzieci a to moim zdaniem jest niesprawiedliwe.

A widzisz ja miałam rocznikowo 25 lat i mój mąż też jesteśmy na swoim bez obciążeń kredytowych i nikt nam finansowo nie pomaga.Także nie zawsze młodzi ludzie postępują pochopnie

MamaŻaby pisze:Będę miała skończone 33-34 lata. Moim zdaniem wiek odpowiedni bo oboje z mężem będziemy mieli stabilizację.

Widzisz Ty osiągnełaś stabilizcje w takim wieku a niektórzy osiągaja ją w wieku 21 , 25 ,czy 70 lat a jeszcze inni nigdy, każdy przypadek jest inny.

Audiolka pisze:że późne rodzicielstwo nie jest dobrym rozwiązaniem.

I ja tak uważam szczególnie że później największe przykrości ma dziecko i koledzy czy np wychowawcy biorą rodziców za dziadków.

MamaŻaby pisze:A mnie osobiście zależy na czymś więcej niż tylko kupowaniu markowych ciuszków dla mojego dziecka za pensję mojego wciąż nieobecnego męża, który jako jedyny zarabia na dom.

Normalnie czuje się wywołana do odpowiedzi .... te markowe ciuchy... A więc....nie pracuję (zawodowo) bo mam ten komfort, że mogę siedzieć z moim dzieckiem w domu do kiedy chcę (choć już nie chce więc może wkrótce to się zmieni ). Mój jedyny, biedny, kochany mąż pracuje w pocie czoła na to żebym mogła cała masę kasy wydawać na ciuchy dla dziecka w markowych sklepach Taka mała zagwozdka - to wydaje dużo, a nawet bardzo dużo ale wcale nie z tej kasy którą on zarabia

caixa pisze:

MamaŻaby pisze:Mnie zależało na skończeniu studiów i uzyskaniu dobrej pozycji zawodowej. Jestem z tego dumna. Pewnie gdybym zdecydowała się na dziecko wcześniej byłabym tylko matką. A mnie osobiście zależy na czymś więcej niż tylko kupowaniu markowych ciuszków dla mojego dziecka za pensję mojego wciąż nieobecnego męża, który jako jedyny zarabia na dom.

Dziewczyny nie bierzcie tego do siebie. MamaŻaby napisała jakie są jej priorytety w życiu. Ja widzę tu wydźwięk samorealizacji i nie godzenia się na bycie tylko matką. Chce być fachowcem w swojej dziedzinie i łączyć tę funkcję z byciem matką, żoną i gospodynią.
Ale może ja to tak odczytałam bo dla mnie moja ścieżka kariery jest równie ważna.

caixa to nie chodzi o branie do siebie, bo akurat dla mnie kariera jest ważna. Chodzi o to, że brzmi to jako jednyna słuszna droga budowania życia Np. studia, budowanie pozycji zawodowej i np. ok. 30-stki macierzyństwo. To jest tak samo jakbym oceniała siebie lepiej, ponieważ wyprowadziłam się z domu mając 18 lat, niż koleżanki, które są po 20-stce/przed 30-stką i nadal mieszkają z rodzicami. A dla mnie po prostu one poprowadziły swoje życie inaczej i miały do tego święte prawo.

caixa w ogóle próbowałam się dopatrzeć w Twojej wypowiedzi jakiegoś sarkazmu/ironii, ale nie jestem do końca pewna To przez gorączkę i katar. Jak coś to mnie uświadom

Bian pisze: Chodzi o to, że brzmi to jako jednyna słuszna droga budowania życia

Dokładnie tak samo ja to odebrałam.
A uważam że każdy ma inne priorytety dla jednych będzie to rodzina dom dzieci a dla innych ugruntowana pozycja zawodowa.

martula_87 pisze:Widzisz Ty osiągnełaś stabilizcje w takim wieku a niektórzy osiągaja ją w wieku 21 , 25 ,czy 70 lat a jeszcze inni nigdy, każdy przypadek jest inny.

Dokładnie... My oboje z mężem mamy po 25 lat i dla nas to był idealny czas na dziecko. Zarabiamy całkiem nieźle, warunki mieszkaniowe mamy super, nikt nas nie utrzymuje i nikt poza nami nie utrzymuje naszego dziecka... Rodzice nas wspierają ale mentalnie że tak powiem nie finansowo, bo jestesmy zupełnie samowystarczalni i jeszcze z bieżących przychodów udaje nam sie co miesiąc coś zaoszczędzić więc sądzę, że chyba nie jest źle... Dlatego nie czekalismy z podjęciem decyzji o powiększeniu rodziny, bo dla nas te 25 lat to był czas idealny... Ale gdybysmy nie mieli stabilizacji zawodowej i materialnej też bym zapewne czekała z decyzja o dziecku