FORUM Łódzkich Mam

MamaŻaby pisze:Dziewczyny to ile wy macie lat, skoro uważacie 35-latki za leciwe kobiety?

Mylisz pojęcia. Tutaj każda z Nas pisze jak według NIEJ jest najlepiej. I to że ja czy inne dziewczyna napisała, że w wieku 35 lat nie zdecydowałaby się na kolejne dziecko, jest indywidualną sprawą. Nie jest napisane że tak ma być, bo każda z Nas ma inne priorytety i inne potrzeby. To jest tylko dyskusja, a nie narzucanie komukolwiek swojej woli.

agnieszka19 pisze:I najlepsze na koniec- mając 40 lat będę miała w domu nastolatki i będę mogła więcej czasu poświęcić sobie bo będę jeszcze młoda i piękna A może córkami na jakieś dicho się załapie??? A z Natalką to już na pewno

O to mi właśnie chodzi. Dla mnie wiek plus minus 40, to czas najlepszy na to, aby zadbać o siebie. Gdy dzieci już dawno wyjdą z pieluch, staną się "samodzielne", my będziemy mogli wysłać je na wakacje same itp.itd. I będziemy mogli się skupić na sobie, bo wiadomo ze im mniejsze dziecko, tym bardziej świat się wokoło niego kręci.

Ja w lipcu skończę 29 lat, mąż w sierpniu. Kredyt spłacimy za 19 lat i 6 miesięcy, jeśli dobrze liczę. Do tego czasu w zasadzie nie mamy stabilizacji finansowej - oboje w tej chwili mamy uwomy na czas nieokreślony razem przynosimy do domu teoretycznie sporo kasy, ale po zapłaceniu zobowiązań wiele nie zostaje, głównie na potrzeby podstawowe. Realizujemy się - mąż zawodowo, ja akurat nie w zawodzie, ale szukam sobie innej drogi, niż ta wytyczona przez studia. Dziecko jest w tej chwili pod opieka babci, jak wyzdrowieje, wróci do żłobka (co, jesli dobrze pamiętam, dla niektórych jest zrzucaniem odpowiedzialności na cudze barki).
Tak naprawdę w dzisiejszych czasach nie ma różnicy pod kątem finansowym, czy się urodzi jako nastolatka, czy koło trzydziestki - albo się ma farta, fach w ręku, czy coś innego i znajdzie się pracę, albo nie. Od wieku to nie zależy. Ja zarabiałam od II roku studiów, mąż też. Spokojnie byśmy się już wtedy z dzieckiem utrzymali, a że gdzieś mieszkać musimy, kredyt nas zezera równo. Niestety.
Swoją drogą mam takie momenty, że chciała bym po prostu móc siedzieć z dzieckiem w domu, gotować obiadki, piec, eksperymentowac w kuchni, nie martwić się, jak zorganizować opiekę nad Młodym, kiedy jest chory. No ale nie ma takiej opcji, ponieważ muszę pracować. Nie umiem być zależna od męża, chyba bym oszalała, gdybyśmy byli tylko na jego pensji - ciągle bym się bała, że jednak straci pracę i co wtedy?

Ciekawa dyskusja.Troche idzie w kierunku opisywania swoich sytuacji zyciowych,nie wiem czy o to autorce watku chodzilo;)

Ja urodzilam pierwsze dziecko majac 27 lat (rocznikiem 28) a drugie majac 30 lat (rocznikiem 31).Mysle ze to dobry wiek,chociaz wydaje mi sie ze majac dzieci wczesniej,mialabym wiecej sily,energii i cierpliwosci.Gdy przeanalizuje swoja osobe np 5 lat temu czy nawet 3 lata temu,to o wiele wiecej rzeczy mi sie chcialo,bylam aktywna,mysle ze jako np 25 latka wiecej tej aktywnosci i energii bylabym w stanie zaszczepic w naszym zyciu rodzinnym.Ale z drugiej strony rodzac tuz przed 30tka,mozna po skonczonych szkolach rozwinac sie zawodowo,nie przerywajac "kariery" zwolnieniami L4,urlopami macierzynskimi itp.
Stawiajac gorna granice,okreslilabym ja na 35 lat,ze wzgledu na wieksze ryzyko chorob genetycznych (zespolu Downa ).
Co do finansow-ich zawsze mogloby byc wiecej,a osiagniecie stabilizacji nie idzie w parze z wiekiem bo ktos moze podjac wczesniej zycie zawodowe,ktos pozniej,ktos inny nie marwti sie o metry kwadratowe bo dostaje dom/mieszkanie po rodzcach,dziadkach a ktos inny musi sam od zera harowac na wszystko itp.

Sybel pisze:Tak naprawdę w dzisiejszych czasach nie ma różnicy pod kątem finansowym, czy się urodzi jako nastolatka, czy koło trzydziestki -

i z tym się w zupełności zgodzę,pracę się dzisiaj ma jutro można stracić i odwrotnie
Ja urodziłam w wieku 32 lat,finansowo i zawodowo nie był to dla nas najlepszy moment,wcześniej bywało lepiej i mieliśmy większe możliwości ale wstrzymywaliśmy się z decyzją o dziecku czekając na stabilizację która niestety nie nadeszła,co nam zostało w takiej sytuacji? albo czekać na lepsze czasy i mieć nadzieję że w późniejszym wieku sił nie zabraknie na wychowanie dziecka lub zaryzykować i zdecydować się na dziecko pomimo braku satysfakcjonującej stabilizacji wybraliśmy to drugie,jakoś dajemy radę,staramy się aby małemu nic nie zabrakło,może nie kupujemy mu markowych ciuszków a w najtańszych sieciówkach ale przecież nie to jest ważne a radość,szczęście dziecka,działamy i dążymy do tego aby było lepiej,wiadomo czasem sytuacja może zmienić się diametralnie z dnia na dzień i to nie jest zależne od wieku.Uważam że jednak za późno zdecydowaliśmy się na dziecko,już nie te siły co kiedyś,nie chcę nawet myśleć ile tych sił zostanie na wychowanie drugiego szkraba jeśli się zdecydujemy.Dla mnie optymalny wiek to około 25 lat

Ja zostałam mamą w wieku 28 wiosenek i jak dla mnie nie ma idealnego wieku na zostanie mamą.

tytuł wątku to "W jakim wieku najlepiej zostać matką". Nie jeden przyjęty wzór, który jest najlepszy dla wszystkich a co kto myśli i czuje. Ja napisałam co myślę. Osobiście. Bez wzywania kogokolwiek do odpowiedzi, bez krytykowania kogokolwiek, bez wskazywania palcem. Drugi raz zresztą na tym forum to zrobiłam i naraziłam się na krytykę. Czasem odnoszę wrażenie, że forum jest tylko do głaskania się po główkach i przytakiwania sobie nawzajem. Tak było też na innym forum na którym dość długo się udzielałam. W końcu odeszłam bo nie dało się znieść tego wzajemnego przyklaskiwania sobie. Dziewczyny skoro tak wszystko bierzecie do siebie to może macie ze sobą jakieś problemy?
To jest ogólna dyskusja, nikt nikogo nie krytykuje.

Jeszcze chciałam podziękować caixie za to, że spojrzałaś na sprawę inaczej niż wszyscy.

Osobiście dla mnie, życie zawodowe jest faktycznie bardzo ważne.
Aha, i mając 4-letnie dziecko mam czas dla siebie i męża, dla domu i dziecka oraz dla realizacji własnych aspiracji. Więc dla mnie bez znaczenia jest "przedemerytalny" wiek narodzin drugiego potomka lub potomki Choć przyznaję, że obawiam się przyszłości bo wiem, że nic nie jest dane raz na zawsze i wszystko się może zmienić. A stabilizacja o której wcześniej pisałam to raczej w moim odczuciu stan ducha (poczucie sytości życiowej) niż stan konta bo dla jednych milion to bardzo wiele a dla innych tylko namiastka.

Mama Żaby...a tak naprawdę to o co Ci chodzi? Kto tu kogo krytykuje? Głaskanie się po główkach? Nie osłabiaj mnie, nie tutaj

Ogólnie to widze/czytam, że to Tobie trudno jest zaakceptować to, że ktos ma inne poglądy.

MamaŻaby pisze:Dziewczyny skoro tak wszystko bierzecie do siebie to może macie ze sobą jakieś problemy?

To ja należę do mniejszości mam na forum bo Maje urodziłam w wieku 20lat (zabrakło 10 dni żeby urodziła się w naszą pierwszą rocznice ślubu ) Tak więc w młodym wieku ślub i zaraz dzidzia. Ale tak chcieliśmy i oboje nie żałujemy. Jak Maja skończy 20 lat ja będę miała dopiero 40 i jeszcze kawal życia przed sobą. Nie rezygnujemy z niczego i żyjemy pełnią życia tyle że we troje. Mamy mnóstwo energii i czasem wydaje mi się że zdrowsze i świeższe podejście do rodzicielstwa od niektórych starszych rodziców (nie urażając nikogo)

Audiolka pisze:Ogólnie to widze/czytam, że to Tobie trudno jest zaakceptować to, że ktos ma inne poglądy.

Audiolko oczywiście masz rację

ja chciałam mieć dzieciątko w wieku 25 lat, ale już nic z tego nie wyjdzie, jak się uda na 26 urodziny to będzie cud.. no ale cóż nie zawsze wszystko wychodzi tak jak by się chciało...

MamaŻaby pisze:Ja napisałam co myślę. Osobiście. Bez wzywania kogokolwiek do odpowiedzi, bez krytykowania kogokolwiek, bez wskazywania palcem.

i ja tez tak to akurat odebrałam.

MamaŻaby pisze:Czasem odnoszę wrażenie, że forum jest tylko do głaskania się po główkach i przytakiwania sobie nawzajem. Tak było też na innym forum na którym dość długo się udzielałam.

hmmm, nie powiedziałabym, że tu jest aż tak dużo lukru, choćby po tym zdaniu:

MamaŻaby pisze:Dziewczyny skoro tak wszystko bierzecie do siebie to może macie ze sobą jakieś problemy?

które brzmi niegrzecznie.

malaJu pisze:hmmm, nie powiedziałabym, że tu jest aż tak dużo lukru, choćby po tym zdaniu:

MamaŻaby pisze:Dziewczyny skoro tak wszystko bierzecie do siebie to może macie ze sobą jakieś problemy?

które brzmi niegrzecznie.

może faktycznie przesadziłam. Mam chyba nieco inne poglądy od "reszty świata". Przepraszam jeśli kogoś uraziłam.
Więcej nie będę ... się udzielać.

MamaŻaby pisze:Więcej nie będę ... się udzielać.

MamaŻaby, ale to nie chodzi o to, żebyś się nie udzielała. Masz inne poglądy - ok, nie ma problemu. Bardziej mi chodziło o te dodatki, m.in. zdanie, na które zwróciła uwagę Ju czy tamto zdanie o mamach, które nie pracują i kupują dziecom markowe ciuchy. Bo to jednak miało wydźwięk mocno negatywny. Ja myślę, że to wcale nie jest tak, że Ty masz inne zdanie od całej reszty forum, między innymi dziewczynami też jest mnóstwo różnic w podejściu do różnych spraw i to widać w innych wątkach. Kwestia doboru słów

MamaŻaby, ja jestem zdania, że różne argumenty i opinie wzbogacają dyskusję. Także pisz dziewczyno...

MamaŻaby, no bo najłatwiej jest się obrazić... Widzisz, jak niewiele Ci brakuje do poczucia się urazoną?
Duzo myślałam o tym, co napisałaś - że wszyscy głaszczą się po głowkach.
Hmmm, jeśli ktoś lubi styl podciągający pod trollowanie to są do tego odpowiednie miejsca - forum gazetowe, chustoforum itp. Tam jest skrajnie.
Jak ktoś nie lubi się kłócić i woli przemilczeć czy też po prostu daje innym prawo do własnego zdania i nie czuje potrzeby komentowania na zasadzie "no wiesz!!!", bo sam zrobiłby inaczej, to może się odnaleźc np. u nas.
Osobiście nie lubię napastliwych forumowiczów. Jak ktoś szuka dymu to prosze, ale nie tutaj.
Poza tym, ciekawe, czy tak łatwo jest niektórym powiedzieć to samo w twarz? Wątpię.

Dla każdej idealny czas to inny wiek Chyba nie ma idealnego, bo każda z nas ma inny charakter i potrzeby. Nie będę wiedziała jak to jest mieć dziecko w wieku 20 lat bo urodziłam mając skończone 30 lat, rocznikowo 31. Byliśmy 4 lata po ślubie, a razem prawie 9lat. Nie spieszyliśmy się ani ze ślubem, ani z potomkiem. Ja bardzo długo nie chciałam mieć dzieci, wolałam studia dzienne, potem studia podyplomowe, życie akademickie , praca, wycieczki. W pewnym momencie nie było znajomych, z kim można by było jechać na narty bo wszyscy albo bawili już dzieci, albo zaciążyli, lub mieli problem z zaciążeniem i biegali na badania i monitorowania cyklu. Poradzono nam, że jak chcemy mieć dzieci to czas się brać do roboty bo w tym wieku będziemy mieć z tym problem, że z 2 lata to będziemy "robić". Małż jest 3 lata starszy. Stwierdziliśmy, że spróbujemy bo chyba faktycznie czas na nas bo zaczęłam się upierać na kupno pieska Byłam w szoku- bo zaszłam w ciążę w pierwszym cyklu bez zabezpieczenia. Na początku byłam wkurzona, że tak szybko, bo dziecko miało być jak będę miała gdzieś tak 32-33-34 lata a tu taka "młodziutka" jestem i już dziecko . W każdym razie jak zobaczyłam pulsującą kropeczkę -serduszko na USG to popłynęłam, zakochałam się w Księciuniu. Dla mnie -ale podkreślam dla mnie osobiście byłoby dramatem urodzić dziecko w młodym wieku bo kompletnie tego nie czułam, dojrzałam do macierzyństwa późno i mogłabym nie być zadowolona z totalnej rewolucji w życiu w młodym wieku. Jestem namawiana od dawna na drugie dziecko przez znajomych, rodzinę ale jestem za stara. W rodzinie i wśród znajomych rodzą przed 40tką i nawet 40letnie ale wg mnie to jest za późno. Skończę w tym roku 39 lat i już na zebraniach w przedszkolu, a teraz w pierwszej klasie jestem w grupie "starszych" matek". Co byłoby za kilka lat babcia przyszła na wywiadówkę. Pewnie nie miałabym takiej siły brykać na placach zabaw, rowerze, wstawać po nocach. Stres o zdrowie nienarodzonego by mnie zjadł bo mając 30 lat robiłam oczywiście prywatnie badania prenatalne bo się obawiałam wad genetycznych a co tu mówiąc teraz. Wiem, że późna ciąża odmładza ale chyba to krzywda dla dziecka mieć takich starych rodziców. Reasumując każdy w innym wieku dojrzewa do rodzicielstwa i jest super jeśli mu się udaje urodzić w założonym przez siebie wieku. Moja droga nie była jedyną słuszną, gdybym mogła decydować jeszcze raz, poczekałabym jeszcze z rok, 2 z urodzeniem . Takie moje zdanie, nie linczujcie

Każda ma inny charakter, inne priorytety i marzenia. Ja chcę drugie, najlepiej zaciążyć w te wakacje, a moja młodsza siostra, wychowywana tak samo, panicznie boi się samej myśli o ciąży. Moze ciut by chciała, ale nie wie, czy podoła, ma schizy, że będzie złą matką. No kto nie ma? Takze monika, nie ma powodów do linczowania Według mnie bardzo rozsądnie napisałaś, super uzasadniłaś kwestię drugiego dziecka
MamaŻaby - wyluzuj, jest wiosna, jest ciepło, a każda wybiera po swojemu - jedna realizuje się w domu, inna w pracy. Każdej według potrzeb. Fakt, ze czasem miewasz - nazwijmy to - niefortunny dobór słów, ale nie Ty jedna. Ja już kilka razy po prostu odstawiałam na kilka dni forum, bo się irytowałam jakąś dyskusją. Tak zdrowiej Jesteś cholernie inteligentną i wartościową osobą, podoba mi się, że masz często odmienne zdanie, bo to daje świeże spojrzenie na wiele kwestii - przynajmniej dla mnie. Takze luźna szelka i wróć do nas I wybierz się z łódzkimi mamami kiedyś na jakąś bibę, o ile jakakolwiek się w końcu skleci

Pierwsze dziecko urodzę tuż przed 28 urodzinami. Generalnie emocjonalnie i fizycznie uważam,że to dobry moment. Czy finansowo-nie wiem....Mieliśmy czekać jeszcze rok, ale czy tak na prawdę ktoś nam zagwarantuje czy za rok będzie lepiej?? Kredyt i tak się sam nie spłaci

Sybel pisze:Każda ma inny charakter, inne priorytety i marzenia.

Mojej kuzynki najstarszy synek w tym roku idzie do komunii. Razem zdawałyśmy maturę, ale po prostu każda wybrała inną drogę. Ja chciałam skończyć studia, zdobyć jakieś doświadczenie. Ona od razu zaciążyła i w trakcie moich studiów urodziła trójkę słodziaków, których kocha nad życie.
Moja mama urodziła mnie w wieku 18 lat, i teraz w wieku 40+ przeżywają z tatą drugą młodość, cieszą się ciszą, spokojem i "wolną chatą" Mojej mamy koleżanka urodziła pierwsze dziecko tuż przed 40-stką. Po prostu tak jej się życie ułożyło.
Życie samo pisze dla nas scenariusze i trzeba się z tym pogodzić

Pierwsze tuż przed 30., a drugie trochę po 32. urodzinach. Dla mnie moment idealny, bo młodość spędziłam na mocnym imprezowaniu, wyjazdach no i szukaniu zajęcia na resztę życia. Nie wyobrażam sobie siebie w pieluchach i z tymi obowiązkami przed powiedzmy 28 r.ż. Ale mam koleżanki, które jeszcze się nie zdecydowały. Myślę, że podstawa to odpowiedni kandydat na ojca dzieci.

A ja nie wiem czemu się tak czepiacie MamyŻaby . Tu nie chodzi o to, by krytykować forumowiczki, które miały dzieci bardzo wcześnie i zajmowały się nimi nie pracując, albo które mając dziecko musiały jeszcze zajmować się swoja edukacją. Chodzi o to, że zazwyczaj tak młodzi ludzie jak studenci nie mają mieszkań i dobrej pracy i nie mówcie, że w późniejszym wieku nie ma się na ogół większej stabilizacji. Są rożne sytuacje życiowe - czasem 20-to latkowie otrzymują mieszkanie od rodziców albo w spadku po babci i mają pracę, więc ich start w samodzielne życie jest do pozazdroszczenia, ale zwykle tak nie jest i zwykle mając dziecko wcześnie, młodzi ludzie są skazani na wegetację lub uzależnienie od własnych rodziców.
Gdybym ja miała dziecko w wieku 22 lat niestety musiałabym mieszkać z mamą lub teściową (czego bym bardzo nie chciała), mąż musiałby nas przez jakiś czas utrzymać (czyli rzucić studia), a ja nie mogłabym potem liczyć na porządną pracę (lub jakąkolwiek) mieszkając w małym mieście, zatem nie byłoby szans na kredyt na mieszkanie. Podziwiam te z Was, które sobie poradziły w trudnych sytuacjach, ale musiałyście korzystać ze wsparcia rodziny i musiałyście być uzależnione od mężów, czego subiektywnie akurat ja sobie zupełnie nie wyobrażam i nigdy bym tego nie chciała. A już zupełnie nie jest do przyjęcia dla mnie sytuacja, w której siedzę w domu nie pracując, a mąż musi zasuwać na dwa etaty albo pracować za granicą żeby było co jeść. To wynika chyba z mojego wychowania - mama utrzymywała dom i zawsze wiedziałam, że chcę sama zarabiać na siebie. Stąd u nas decyzja o dziecku zapadła po zakupie mieszkania i po awansie w pracy, czyli w wieku ja 28, mąż 30.
Tak naprawdę na pytanie w jakim wieku najlepiej zostać matką nie ma jednej odpowiedzi, bo to zależy od warunków, okoliczności i celów życiowych i często przypadku, a poza tym w rożnym wieku spotyka się ojca swojego dziecka

Hekate, ale nikt się nikogo nie czepia. Każdy pisał ze swojej perspektywy, a MamaŻaby, poczuła się urażona i się obraziła

Powiem Wam dziewczyny ze przeczytalam od deski do deski ten watek i stwierdzam ze wszyskie te notki gdzie mowicie ze do 30 i juz albo do 35 to czasami nie dzialaja bo i tak zycie pisze swoje scenariusze.Czasami sie chce, wszystko jest-dom jest, praca jest itd. , nawet zdrowie niby jest a efektow brak wiec ja juz nie zakladam kiedy...chcialabym zeby bylo i od razu najlepiej dwoje .

Ja Szymona urodziłam 3 miesiące przed 21 urodzinami. Dla mnie wiek idealny. Chciałam wcześniej, ale finansowo byśmy wtedy nie dali rady. Drugie miało być w lutym... no cóż, nie udało się . Ale będziemy się starać i liczę na to, że na 23 urodziny będę już znowu w ciąży (a jeśli sytuacja finansowa się dobrze poukłada to przed 30 bym chciała mieć trójeczkę). Może i nie mam wyższego wykształcenia, 2 piętrowego domu i 6 zer na koncie, ale od zawsze mówiłam, że dla mnie priorytetem jest założenie rodziny i do tego dążyłam. Grunt, że mamy własne M (no nie takie własne bo na kredyt, ale to i tak zawsze coś ), mąż zarabia wystarczająco, żebyśmy mogli się utrzymać, a ja mogę zostać z małym w domu ile czasu chce (chociaż wiem, że jak urodzi się drugie dziecko to max rok po porodzie będę już musiała iść do pracy). Może nie żyjemy na niewiadomo jakim poziomie, ale starcza na wszystkie podstawowe potrzeby jak i na różne dodatkowe przyjemności (Szymon wcale nie narzeka, że część ubranek ma z lumpka, bo za to np. może chodzić na zajęcia dla maluchów).
Ale rozumiem też w 100% kobiety które na dziecko decydują się później (mając już chociażby większe zabezpieczenie finansowe). Pod wieloma względami jest im na pewno łatwiej. Dlatego reasumując uważam, że każdy wiek jest odpowiedni na zostanie matką (albo jak kto woli, żaden nie jest ), jeśli osoba zainteresowana uważa, że to jest właściwy moment.

Ja urodziłam Miśka w wieku 28 lat (mąż 31) i jak dla mnie to idealny czas na macierzyństwo...chociaż jeszcze 2,3 lata spokojnie mogłabym poczekać
Ja np. na pewno nie chciałabym zajść w ciążę wcześniej, po prostu nie byłam na to gotowa psychicznie....

Drugie dziecko mam w planach też w miarę szybko póki "siedzę w pieluchach", bo podejrzewam, że jak odłożę to na później to już mi się nie będzie chciało...

Urodziłam Filipa w wieku 33 lat, pewnie z punktu widzenia niektórych bardzo późno
Dla mnie to moment idealny, zarówno pod względem finansowym jak i emocjonalnym. "Wyszalałam" się już, ale wciąż czuję się młodo, mam sporo sił, i poczucie bezpieczeństwa - mam całkiem dobrą pracę i świadomość, że po macierzyńskim mogę do niej wrócić.

przeczytałam cały wątek i oczywiście zgodzę się, że każda historia jest inna i pisze ją życie
ja uważam, że sama mam młodą Mamę, urodziła mnie mając 26 lat i jestem jej młodszym dzieckiem, a ja za rok skończę 30 i patrząc na powyższe można powiedzieć, że dopiero zostanę mamą
dlaczego? może mogłabym wcześniej, ale właśnie nie było tej odpowiedniej osoby na tatuśka, teraz jest i on nawet chciał bardziej niż ja, bo ja się wkręciłam w swoją pracę, do ciąży podeszłam bardziej z rozsądku, że to właśnie ten czas, coraz większa różnica wieku mnie przeraża
patrząc na najbliższych znajomych to właśnie teraz wszyscy zostają rodzicami, czyli 29-30 lat
a jak tak patrzę na pokolenie moich rodziców to nikt nie myślał o własnym M, mieszkało się wielopokoleniowo, na podstawowe potrzeby też udało się zarobić, mam wrażeniem, że nikt się nie nastawiał na zdobywanie/karierę, ale trudno mi się wypowiadać, bo tego nie przeżyłam

Ja miałam rocznikowo 29 lat, maz 34. Z perspektywy czasu żałuje troche, ze tak późno, głównie dlatego, ze myślimy jeszcze o drugim dziecku i najszybciej jak sie uda (zgodnie ze wstępnymi planami), ja będę miała 32 lata, maz 37... ale z drugiej strony, ważne było dla nas poukładanie sobie wszystkiego-mieszkanie,praca,jakaś stabilność finansowa. Teraz, kiedy dobrze nam sie układa (a finansowo dużo lepiej niż przed ciąża) łatwo mi sie mówi, ze mogliśmy sie starać wcześniej, ale tez wiem, ze to wcześniej nie było tak kolorowo no i kolo sie zamyka.

A juz tak generalizując, sama nie wyobrażam sobie świadomego zajścia w ciąże bez skończonych studiów, stałej pracy, mieszkania, wiec realnie i tak te 25-26 lat to byłoby teoretyczne minimum (ale tez wtedy jeszcze byliśmy młodym małżeństwem i korzystaliśmy z życia ). Widzę ze teraz sporo moich koleżanek z liceum czy studiów zachodzi w ciąże (czyli ta magiczna 30tka), co ciekawe dla mnie przynajmniej - wiele z nich żyjąc w nieformalnych związkach), natomiast w moim otoczeniu jesli ktoś urodził dziecko w wieku ok.20 lat to przypadki wpadek, braku studiów (dziewczyny kończyły edukacje na maturze), mieszkanie z rodzicami itd, no ale teraz maja dzieci w wieku komunijnym a moja Hela żłobkowa wiec coś za coś

Dianka urodziła się jak miałam 26 lat, Tadzio przyszedł na świat kilka miesięcy przed moimi 30 urodzinami. Myślę, że czas był optymalny. Mieszkaniowo stabilnie, finansowo względnie też (bo zawsze może być lepiej ), a sił na tyle dużo, że wychowywanie dzieci udało nam się pogodzić z pracą.

Paulinka, ja mam teraz takie myśli przy małym, że trochę za późno zaczęliśmy. Z drugiej strony wiem, że bez stabilizacji, pracy, mieszkania, nie podjęłabym się. Dlatego rozdarta jestem.
Córka - 28 lat, syn -34 lata. Moja mama w moim wieku miała już 12 i 11 letnie dzieci.

U mnie 28 lat i 30 (rocznikiem, równo dwa tygodnie po drugim porodzie skończyłam 31). I też czasami mam

caixa pisze:takie myśli (...), że trochę za późno zaczęliśmy

Ale

caixa pisze:Z drugiej strony wiem, że bez stabilizacji, pracy, mieszkania, nie podjęłabym się. Dlatego rozdarta jestem.

Zwłaszcza, że przed ewentualnym trzecim chciałabym trochę odetchnąć. A po 35 roku życia na kolejne dziecko raczej się nie zdecyduję.

U nas, ze względu na wiek właśnie, pewnie na dwójce się skończy. Teraz potrzebuję chwili wytchnienia od porodów, a 30 lat to dla mnie taka magiczna granica. Wiem, że wiele mam w tym wieku dopiero rozpoczyna przygodę z macierzyństwem, ale ja bym się raczej nie zdecydowała. Statystyki są nieubłagane i ryzyko większości wad wrodzonych od tego momentu znacząco rośnie.
Pewnie miałabym inne zdanie, gdybym dopiero teraz poznała miłość mojego życia. Ale w sytuacji, kiedy mam dwoje zdrowych dzieci, bałabym się ryzykować.

Kurczak pisze:a 30 lat to dla mnie taka magiczna granica

dla mnie też była dlatego chciałam sie wyrobic z pierwszym dzieckiem przed 30
Drugie chciałam przed 35, udało sie przed 33
Czy późno, ja wiem po 40 pierwsze dziecko byłoby późno
Mam koleżankę w moim wieku której syn jest w gimnazjum, z jednej strony fajnie bo ma luzik ale z drugiej jak sobie pomyślę jak miała przes#@! te 15 lat temu to wcale nie było fajnie. No nie wspomnę że mam znajomą starszą ode mnie o 2 lata i od roku jest babcią!!!

Kubę urodziłam mając 26 lat, Stasia 29. Dla mnie super. Wcześniej nacieszyłam się mężem, skończyłam studia, podjęłam pracę zawodową.

Pierwszy syn urodził się jak miałam 31 skończone a drugi urodzi się jak będę miała skończone 33 lata.Co do pytania czy to idealny wiek hmm...jakoś daje radę ale myślałam że dwoje będzie do 25 nie udało się,trudno.Najważniejsze że są moje skarby.
Praca jest,mieszkanie jest co prawda na kredyt ale trudno.

sardynka pisze:Ja urodziłam Miśka w wieku 28 lat (mąż 31) i jak dla mnie to idealny czas na macierzyństwo...chociaż jeszcze 2,3 lata spokojnie mogłabym poczekać
Ja np. na pewno nie chciałabym zajść w ciążę wcześniej, po prostu nie byłam na to gotowa psychicznie....

Drugie dziecko mam w planach też w miarę szybko póki "siedzę w pieluchach", bo podejrzewam, że jak odłożę to na później to już mi się nie będzie chciało...

To udało się drugie w wieku 29 lat także wyrobiłam się przed 30-tką, chociaż w sumie założeń takich nie miaĺam

malinka1984, ponoć 33 to najlepszy rok w życiu kobiety. U mnie się nawet sprawdziło

Ja chcialam znacznie wczesniej zostac mama,niestety zycie zdecydowalo inaczej....pierwsze 31,drugie .Moze tragedii nie ma,ale wczesniejsze macierzynstwo byloby bardziej ok.Jak pomysle ze majac 40lat moje dziecko dopiero do komunii bedzie szlo no to czuje sie staro....

Karolcię urodziłam w wieku 28 lat, drugie mam nadzieję w przyszłym roku czyli będę miała 32. Czy mi się uda??Nie jestem pewna

Audiolka pisze:Za Chiny ludowe nie chciałabym się pakować w pieluchy mając około 35 lat.

ja za Chiny ludowe nie chciałabym pakować się w pieluchy, mając 25
Zostałam mamą w wieku 31, wcale nie miałam planów, żeby zostać mamą przed mityczną trzydziestką. Wręcz cieszę się, że wcześniej nie miałam dziecka. Dziecko wiele zmienia, lepiej czegoś dokonać zawodowo, coś w życiu zobaczyć, zrobić - żeby bez żalu w tych pieluchach posiedzieć Takie jest moje zdanie. Zresztą, gdybym zdecydowała się na macierzyństwo wcześniej, okazałoby się, że z nieodpowiednim partnerem. Wolałam poczekać, wczesniej nacieszyć się życiem towarzyskim, książkami i rozrywkami, a teraz cieszyć się dzieckiem jak widac, kazdy jest gotowy w swoim czasie.

Nie wiem czy to pasuje do tego tematu, ale coraz częściej zastanawiam się czy mam jeszcze czas i ile tego czasu, jeśli zdecydujemy się na drugie dziecko. Wcześniej myślałam, że może tak 33-36 lata to będzie ten czas. Pożyjemy - zobaczymy.

martonia, powiem Ci, że im później tym gorzej. Jakoś zmęczenie wchodzi i nie chce się wstawać w nocy, biegać w dzień. Szybciej wchodzi frustracja i zdenerwowanie.

Dlatego ja sobie powiedziałam, że tamten rok to już ostatni dzwonek na kolejne dziecko, młodsi nie jesteśmy, starszak "odchowany", udało się jeszcze tak naprawdę przed rozpoczęciem starań, tak miało być.

A w temacie gdybym mogła to na dzieci zdecydowałabym się wcześniej pierwsze było po skończonych 27 urodzinach, drugie przed 34.

Ja zawsze sobie mówiłam że chce dzieci urodzić przed 30 i się udało chce mieć jeszcze druga młodość aby móc gdzieś wyjść z mężem czy pojechac, nie mamy tutaj nikogo do pomocy, więc na wyjeze we dwojke musimy jeszcze poczekac

Gdyby pierwsze miała wcześniej, a nie w wieku 32, to pewnie mąż namówił by mnie na drugie .

malulu pisze:im później tym gorzej. Jakoś zmęczenie wchodzi

Dokładnie. Tym bardziej, że, co chyba oczywiste, ilość energii, którą trzeba zużyć rośnie proporcjonalnie z ilością dzieci. Nawet jak już są "odchowane" to i tak nadal dużo wymagają.

Ja nie miałam planów w jakim wieku zostać mamą, zdałam się na życie i wyszło super. Liczę na to, że do mojej 40 chociaż chłopaki już będą w miarę samodzielni i będę miała szansę bardziej zająć się sobą

martonia, pytanie nad czym bardziej się zastanawiasz: czy starać się o rodzeństwo czy o wiek kiedy byś chciała zajść w ciążę?

gohnia pisze:

malulu pisze:im później tym gorzej. Jakoś zmęczenie wchodzi

Dokładnie. Tym bardziej, że, co chyba oczywiste, ilość energii, którą trzeba zużyć rośnie proporcjonalnie z ilością dzieci.

U Was to chyba najbardziej o tą ilość dzieci chodzi Przynajmniej tak mi się wydaje. Człowiek jest bardziej zmęczony przy niemowlaku, gdy ma jeszcze dodatkową dwójkę, a nie jedno do obrobienia. Wiek też pewnie robi swoje, ale bez przesady, nie jesteśmy jeszcze staruszkami

martonia, a ile masz lat?

ava pisze:przed ewentualnym trzecim chciałabym trochę odetchnąć. A po 35 roku życia na kolejne dziecko raczej się nie zdecyduję.

Czyli wychodzi na to, że powinniśmy ostro brać się do roboty, bo 35 lat skończę w styczniu Ale raczej nic z tego. Ciągle gdzieś tam z tyłu głowy mam taką myśl, że fajnie byłoby mieć trójkę - gdy widzę rodziny 2+3 to czuję lekkie ukłucie zazdrości. Jednak moja dwójka daje mi tyle szczęścia, że czasami mam przesyt No i chciałabym wcześniej jednak wrócić do ludzi, trochę popracować. Sama nie czuję się staro, metryka (i statystyka) jest jednak nieubłagana, boję się komplikacji w przypadku późnej ciąży. Generalnie obecnie stoję na stanowisku "nie planuję, ale nie wykluczam"

Gabrysia urodziłam w wieku 25 lat. Jagodzię po 2 latach starań w wieku 31.

ava pisze: Ciągle gdzieś tam z tyłu głowy mam taką myśl, że fajnie byłoby mieć trójkę - gdy widzę rodziny 2+3 to czuję lekkie ukłucie zazdrości.

mogę się podpisać jedynie pod słowami avy.

No ale sytuacja mieszkaniowa nasza jest jaka jest, zatem raczej zostaniemy z dwójką.

ava pisze:
Ciągle gdzieś tam z tyłu głowy mam taką myśl, że fajnie byłoby mieć trójkę - gdy widzę rodziny 2+3 to czuję lekkie ukłucie zazdrości.

mogę się podpisać jedynie pod słowami avy.

Naprawdę? To ja na widok rodziny z trójką dzieci, gdzie jeszcze różnica wieku nie jest duża, mam tylko jedną myśl: podziwiam
2+2 jest dla mnie zrozumiale, tzn. argumenty za takim modelem są mocne, ale rodziny z trójką dzieci podziwiam za silę i odwagę. Ale chyba jestem odosobniona w takim podejściu, bo coraz częściej widzę wokół właśnie trojeczki. Moja szefowa np. za chwilę będzie rodzić trzecie dziecko w wiek 41 lat, bardzo chciała, dlugo się starała i udalo się Satrszaki są w wieku bodajże 11 i 12 lat.